Tzw. stary cmentarz szpitalny (choleryczny) obsadzony żywotnikami (niedaleko cmentarza znajduje się dawny szpital choleryczny – zakaźny) znajduje się przy dawnej Drodze Morawskiej (po 1945 r. przy ul. Śnieżnej 10). W 1616 r. stary cmentarz wszedł w posiadanie protestantów. W 1631 r. kiedy użytkowali go katolicy, był już z dominującym, krzyżowym układem alej, wydzielonym murem z blendami i bramą. Od strony ul. Śnieżnej znajduje się niewielka kaplica cmentarna pod wezwaniem Św. Rocha i Sebastiana (patronów chroniących przed zarazą), która została rozbudowana w 1678 r. i powiększona w 1693 r. o absydę by pełnić przez dwa lata, w trakcie budowy nowego kościoła barokowego, funkcję kościoła parafialnego. W 1793 r. cmentarz miał rzut prostokąta, a we wschodnim odcinku muru, przy kościele znajdowała się brama. Na początku XIX w. zbudowano obok kościoła kostnicę oraz pomieszczenie na karawan. W 1822 r. ustawiono na cmentarzu piaskowcową grupę zwaną popularnie „Ukrzyżowaniem” wotywną figurę Matki Boskiej Bolesnej (Mater Dolorosa) i św. Jana (dłuta Michała Klahra) oraz Ukrzyżowanie.

W XIX wieku po przebudowie, cmentarz miał plan nieregularnego wieloboku i wydzielone odcinki tynkowanego muru. W 1857 r. wzniesiono mauzoleum żony generała von Schutter – Johanny Sophii Schutter, grobowiec z kryptą przy zachodnim odcinku muru cmentarnego, na osi głównej alei. Mauzoleum z bezżebrowym sklepieniem krzyżowym zbudowano z cegły i poprzedzono od frontu kamiennymi kolumnami z portykiem. Wzniesione je w stylu neogotyku z elementami neoklasycyzmu i nakryto rzeźbionymi w piaskowcu płytami naśladującymi dachówkę. Ta budowla stała się elementem nowego układu przestrzennego cmentarza i zarazem zamknięciem alei żywotników wytyczonej wzdłuż jednej z osi cmentarza. Wówczas wytyczono aleję poprzeczną oraz okólną. Przebudowano też cmentarne bramy, dając im uskokowe zwieńczenie. Cmentarz czynny był do 1945 r., gdyż później parafia przejęła nowszy cmentarz ewangelicki. Na tzw. starym cmentarzu zachowały się oprócz mauzoleum, także nagrobki przyścienne w cmentarnym murze oraz stelle i wolnostojące nagrobki neogotyckie, neoklasycystyczne pochodzące z lat 1833-1927.

Po 1945 r. sporadyczne pochówki, a po zaniechaniu wykorzystywania kaplicy pogrzebowej na ceremonie, nieużywany cmentarz zarósł krzewami i samosiejkami. Po jego uporządkowaniu (usunięciu nagrobków i zarośli) wytyczono alejki i od 1993 r. cmentarz wykorzystywany jest ponownie do chowania zmarłych jako „cmentarz komunalny”. Ze starych nagrobków zachowało się tylko kilka, m.in. grób pierwszego powojennego proboszcza Lądka-Zdroju Jana Woronieckiego (Woroniewskiego) oraz groby potomków rodziny Prondzyńskich (Alfreda, 1892-1933 i Ferdynanda 1857-1935, von Prondzynskich). Część usuniętych nagrobków, m.in. z okresu międzywojennego złożono w spalonej kaplicy.

Po remoncie w 2007 r. kaplicy, składowane wewnątrz stare nagrobki usunięto. Współcześnie są one złożone pod przeciwległym murem cmentarza, obok krypty (mauzoleum). Niektóre z nich wyeksponowano przy kaplicy, m.in. Aloisa Schmidta. Z grupy „Ukrzyżowanie” pozostał krucyfiks, figury stoją obecnie w kawiarni „Dom Klahra” w kamienicy przy Rynku 1.

[Na podstawie informacji L.Siarkiewicza]